ترکیب ممکن است متقارن و نامتقارن باشد. استادان قدیمی برای دلپذیرتر، هماهنگ‌تر کردن تصویر و اجتناب از ترکیب بندی متقارن، از روش‌ها و محاسبات ریاضی مختلفی استفاده می‌کردند. از آنجایی که ترکیبات متقارن گاهی یکنواخت و ایستا هستند، از نسبت طلایی به عنوان یکی از راه حل های پویایی تصاویر استفاده می شود. این قاعده توسط معمار رومی ویتروویوس تعریف شده است که سعی در ایجاد توزیع نابرابر و عدم تقارن فضا دارد که برای تجربه بصری انسان خوشایند و جذاب است.
نسبت طلایی یک ابزار ترکیبی است که به مارپیچ فیبوناچی نیز معروف است و بخشی از هر جسم طبیعی است. می توان آن را به عنوان یک معادله ریاضی نوشت: a/b = (a+b)/a = 1.61803398875. در یک نسبت فرم کوتاه، 1:1.618 است. اما نگران نباشید، برای استفاده از این تکنیک نیازی به محاسبه معادله ای نخواهید داشت!
مانند بسیاری از روش های دیگر ترکیب بندی، نقاشان کلاسیک اولین کسانی بودند که از این تکنیک استفاده کردند.
نسبت طلایی فوق‌العاده است، زیرا می‌توان آن را در هر جنبه‌ای از زندگی، از بدن انسان گرفته تا آثار هنری معروف و هر چیزی که بین آنها قرار دارد، تجسم کرد. اگرچه این ریاضیات بسیار قبل از تاریخ ثبت شده مستقل از نوع بشر وجود داشته است،
ما تصاویری را ترجیح می دهیم که حس هماهنگی داشته باشند و نسبت طلایی یکی از راه های متعادل کردن تصویر شماست. به طور متعادل چشم بیننده را به اطراف تصویر شما هدایت می کند.
اما در عمل، انجام این کار بسیار پیچیده است. بنابراین ما معمولاً تصویر را به یک سوم تقسیم می کنیم.به عنوان یک قاعده کلی در این ترکیب بندی همیشه باید به دنبال حرکتی باشید که یک خم شعاعی خاص را در سراسر کادر تقلید کند تا چشم را هدایت کند.
نکته مهم در این ترکیب بندی طلایی این است که می توانید از آن به هشت روش مختلف استفاده کنید. می توانید آن را به چهار روش با جهت عمودی و چهار روش با جهت افقی اعمال کنید.
با استفاده از مفهوم نسبت طلایی، چشم بیننده در امتداد خط حرکت می کند و روی انتهای مارپیچ قرار می گیرد.
این بهترین حالت برای تصاویر سفر است که در آن اتفاقات زیادی در صحنه رخ می دهد. آنها می توانند افراد، ساختمان ها و سایر موضوعات یا اشیاء باشند.
این ترکیب بندی طلایی اغلب برای افزودن یا تأکید بر حرکت در یک تصویر استفاده می شود. می توانید از آن برای برانگیختن احساس پویا در تصویر خود استفاده کنید.
ایده این است که چشم را آموزش دهیم تا به طور طبیعی این روابط را از قبل شناسایی کند. در نهایت، یک نفر با چشم عکس می گیرد، نه با دوربین.
