نمای نزدیک یا نمای Close up یکی از پرکاربردترین اندازه‌های نما در فیلم است. نمای Close up عکسی است که اغلب در فاصله نسبتاً نزدیک و با یک لنز زوم گرفته می شود. مزیت نمای نزدیک این است که نگاهی دقیق و صمیمی به ما می دهد.
نمای کلوزآپ در فیلم امکان یک رویکرد انقلابی جدید را برای بازیگری و اجرا فراهم می کند، زیرا حتی کوچکترین نگاه و حرکت صورت می تواند معنی را منتقل کند.
برای گرفتن شات ها کلوزآپ، لنز باید قادر به فوکوس صحیح در فاصلهٔ نزدیک باشد. لنزهایی با قابلیت ماکرو، توانایی فوکوس در فاصلهٔ نزدیک را دارند. در چنین عکس‌هایی، معمولاً سوژه مدنظر بیشتر کادر عکس را پر می‌کند. در عکس‌های نمای نزدیک، عمق میدان بسیار کم است و پس‌زمینهٔ عکس به‌شدت خارج از فوکوس و محو ثبت می‌شود؛ بنابراین کنترل عمق میدان در چنین عکس‌هایی بسیار مهم است.
نمای نزدیک چیست؟
نمای کلوزآپ عکس یا فیلمی است که از یک سوژه یا شی در فاصله نزدیک گرفته می شود تا جزئیات بیشتری را به بیننده نشان دهد. اگر سوژه یک شخص باشد، نمای نزدیک از شانه ها شروع می شود و در بالای سر به پایان می رسد. شما باید بتوانید تصاویر موجود در کادر را تشخیص دهید و اگر نمای نزدیک روی یک بازیگر باشد، ارتباط عاطفی بسیار مهم تری بین بیننده شما و سوژه یا شیء نمایش داده شده وجود خواهد داشت. نماهای نزدیک به مخاطب نشان می دهد که چیزی مهم است، و این می تواند یک تکیه گاه یا واکنش باشد، اما اغلب زمانی بهتر است که سوژه یا شی تأثیر قابل توجهی بر داستان و درک بینندگان از داستان شما داشته باشد.
چرا از نمای کلوزآپ استفاده کنیم؟
ما قبلا در مقاله ای نمای لانگ شات را توضیح داده ایم که کاربردش نمایش دادن عظمت و وسعت بوده است و قرار دادن مخاطبان در جایی که هرگز نمی توانستند بروند. اما کلوزآپ ابزاری برای کمک به بازگرداندن داستان به مخاطب است.
به نوعی، نمای کلوزآپ آینه ای است که فیلمساز در مقابل تماشاگر قرار می دهد. ما بازتاب خود را در شخصیت ها می بینیم.
ما جهان و اتفاقات داستان آنها را از چشم آنها می بینیم و یا می‌توانند به ما کمک کنند تا ناامیدی یک شخصیت را در لحظه درک کنیم.
